[title]
‘Freeheld’ gibi insancıl ve iyi niyetli bir filme kötü eleştiri yazmak pek de zevkli bir şey değil. Bir filmin doğru bir mesaj veriyor olması maalesef hikâyesini düzgünce anlattığı anlamına gelmiyor. 2005 yılında yaşanan gerçek bir olaydan esinlenilerek çekilen film, yirmi üç yılını New Jersey Polis Departmanı’nda, kırkbeş yılını ise cinsel kimliğini saklayarak geçiren Laurel Hester’in (Julianne Moore) Stacie Andree (Ellen Page) adlı genç bir kadınla kurduğu duygusal ilişki üzerine kurulu ‘Freeheld’. Laurel, kanser olduğunu öğrenince, mal varlığını partneri Stacie’ye bırakmak istiyor. Fakat eşcinsel birliktelikler devlet nezdinde kabul görmediği için önlerine bürokratik engeller çıkıyor ve ikili tüm ülkede büyük ses getirecek bir mücadeleye başlıyor.
Topallayan bir dramatik yapıya sahip olan filmin en samimi tarafı Ellen Page’in performansı. ‘Freeheld’ mesajına çok fazla odaklandığı için bir noktada sıradanlaşmaya başlıyor. Oysa senarist Ron Nyswaner, ‘Philadelphia’da (1993) kişisel olanın aslında nasıl da politik olabileceğini güçlü bir şekilde anlatabilmişti. Bu filmde de gerçek bir hikâye anlatılmasına rağmen, Laurel ve Stacie tek boyutlu semboller olmaktan öteye geçemiyor. ‘Freeheld’ mesaj kaygılı her filmin düşebileceği bir hataya düşüyor. Filmdeki karakterlerden aktivist Steven Goldstein’ın Laurel’in hikâyesini, eşcinsellere evlilik hakkı için propaganda malzemesine çevirmesi gibi ‘Freeheld’ de hikâyesini benzer bir araç olarak kullanıyor. David Ehrlich