72.Koğuş

Orhan Kemal’in başyapıtlarından biri olan ‘72. Koğuş’, insan haysiyetinin düşebileceği en dipsiz kuyunun hikâyesini anlatıyor. 1940’larda geçiyor bu öykü, 2. Dünya Savaşı’nın etkisinde kalan Türkiye’nin kıtlık yıllarındayız. Cezaevinin 72 nolu koğuşunda çeşitli suçlardan yatan insanlarla karşılaşıyoruz. Onların sefaletine, acılarına, insanlığa özlemine, hayata dair düşlerine, çelişkilerine, aşklarına ve kavgalarına tanık oluyoruz. Derin bir çukura yuvarlanmış, en yakınını üç kuruşa vurabilecek kadar alçalmış insanların dünyası onlarınki. Bir koğuşun karanlığında direniş ve yaşam mücadelesi bu. ‘72. Koğuş’, kalın duvarlar arasına kapatılmış insanların duvarların dışındaki akıp giden hayatla çelişkileri ve çatışmalarını yansıtıyor. İnsanlığın kaybettiği değerleri yüzümüze bir tokat gibi çarpıyor.